De ring is een lange trap die de bezoeker op hoogte brengt om een ongehinderde blik op de horizon en de nabij gelegen skyline van Rotterdam mogelijk te maken.
| Locatie | Barendrecht, Carnisselande, Barendrecht |
|---|---|
| Opdracht | Gemeente Barendrecht, Carnisselande, Barendrecht |
| Architectuur | NEXT architects, Paul van Vlissingenstraat 2A |
| Constructief Ontwerp | ABT, Velp |
| Uitvoering | Mannen van Staal, Leeuwarden |
| Staalconstructie | Mannen van Staal, Leeuwarden |
Het lange termijn kunstenplan voor Carnisselande is in samenhang met de ontwikkeling van de nieuwe vinexwijk geschreven. Het kunstenplan moest een flexibele en dynamische visie verwoorden. Het gehele kunstproject heeft parallel aan de totstandkoming van de wijk plaatsgevonden en omvat in totaal 25 kunstwerken.
Het kunstwerk maakt een continue beweging en reageert daarmee op de stevige infrastructuur van rondweg en tramlijn. Waar de tramhalte het begin of het einde van een reis betekent, is deze route oneindig. Met de tram is Rotterdam slechts enkele minuten reistijd ver weg maar in beleving en ervaring achter infrastructuur en geluidswallen verscholen.
Een roestige ring, nonchalant gedrapeerd op een groen heuvel aan de rand van Carnisselande, Barendrecht. Het cirkelvormige pad lijkt een continue route mogelijk te maken. Deze continuïteit en oneindigheid zijn echter dubbelzinnig: doordat het pad gebaseerd is op de Möbiusstrip heeft het maar één oppervlak. Bovenkant wordt onderkant wordt bovenkant. Het idee dat de route continu is bestaat dus alleen in de suggestie en is onmogelijk: ver weg, heel dichtbij.
Elk perspectief genereert een nieuw beeld; hierdoor is het ontwerp niet alleen een contextueel, maar ook een letterlijk antwoord op het lokale kunstplan: een elastisch perspectief.
Het ontwerp speelt met de ambigue relatie van de inwoners van Carnisselande met Rotterdam die zich uit in zowel aantrekking als afstoting. De bewoners hebben afscheid genomen van hun moederstad, maar voelen zich er tot in de eeuwigheid mee verbonden. Het kunstwerk biedt de bewoners een kans dit uitzicht te zien, maar om door te kunnen lopen moet men zich weer omdraaien en wordt men weer geconfronteerd met de alledaagse realiteit van de suburb.
Het ontwerp bestaat uit één cirkelende lijn en is uitgevoerd in één materiaal, weervast staal. Dit benadrukt het gestroomlijnde, oneindige beeld.
De trap moet de bezoekers het gevoel geven dat zij een sprong in de lucht maken, om vervolgens terug te komen in de realiteit. Waar de trap los komt van het heuvellichaam is de dimensionering van de kokerprofielen hoog en slank. Bij de opstap is deze plat en breed. De twee doorlopende kokerprofielen doen in de constructie dienst als trapbomen, waar tussen de treden zijn gelast. De kokerprofielen zijn samengesteld en in elkaar gelast in de fabriek, dit heeft het mogelijk gemaakt om de optimale diktes van de staalplaten te bepalen.
Bij de engineering is rekening gehouden met de dikte van het staal in relatie tot de natuurlijke corrosie van het weervast staal
De Möbiusring is de basis voor het ontwerp en heeft de intrigerende eigenschap alleen te kunnen bestaan als driedimensionaal object, omdat het maar een oppervlakte heeft. Wanneer deze gebruikt wordt als pad, suggereert het een continuïteit en oneindigheid, hoewel het fysiek onmogelijk is om het pad oneindig te bewandelen. De continuïteit en oneindigheid van het ontwerp krijgen een dubbele betekenis door de relatie van het kunstwerk met de omringende omgeving, en de bewoners van Carnisselande.
De afmeting van de koker reageert op het krachtenspel in de stalen constructie. Het heeft hoogte waar de krachten het meeste vragen van het bouwwerk. Daarbij wordt deze hoogte niet alleen bouwkundig benut, maar ook functioneel optimaal ingezet waar nodig, zoals de valbeveiliging bij de uitkraging. Vanwege het krachtenspel varieert de dikte van de boven en onderflens van de kokerprofielen op verschillende doorsnedes van 12 tot 25 mm. Om de vloeiende lijn te houden, is dit visueel niet herkenbaar. Ook is ervoor gekozen om puntlassen op de treden als antislip te laten fungeren, in plaats van gebruik te maken van een ander materiaal.
Het weervast staal zorgt ervoor dat het kunstwerk geleidelijk, natuurlijk zal verouderen. Tegelijkertijd sluit het onderhoud en conservering uit. Het zandstralen van het staal maakt het kunstwerk bestendig tegen graffiti.
Het kunstwerk is opgebouwd uit zeven onderdelen. Het ontwerp is gedigitaliseerd, waarna het 3D-model is omgezet in software dat ook wel wordt gebruikt voor de jachtbouw. De software vertaalt de dubbel gekromde onderdelen in vlakke snijplaten, welke in de fabriek één voor één gewalst zijn, gepositioneerd en aan elkaar gelast. Vervolgens is het gehele bouwwerk in de fabriek in elkaar gezet waarbij constructieve lasnaden zijn aangebracht door werkmensen en de esthetische doorgaande lasnaden door een lasrobot.
Daarna zijn de zeven onderdelen weer uit elkaar gehaald en op speciaal transport in de nacht van Leeuwarden naar Barendrecht vervoerd, waarna het hele bouwwerk op locatie zijn definitieve plek heeft gekregen.
